Glukagon to hormon trzustkowy o budowie peptydowej, wytwarzany przez komórki α (wyspy Langerhansa). W znakomitej większości wykorzystywany jest w wątrobie. Jest antagonistą insuliny, a więc uwalnia glukozę z zapasów pod postacią glikogenu, by podnieść poziom cukru we krwi. W ten sposób przyczynia się do utrzymywania stabilnych zasobów dostępnej energii, niezależnie od długości przerw pomiędzy spożywanymi posiłkami. Odpowiednia dostępność energii jest ważna między innymi dla zachowania odpowiedniej sprawności mózgu. Wzmaga procesy glukoneogenezy i glikogenolizy oraz utleniania kwasów tłuszczowych. Ze względu na swoją funkcję, jego stężenie wzrasta w wyniku głodu lub spadku glukozy z innych powodów, również w stresie i podczas aktywności fizycznej.

Glukagon odkryto w roku 1923 przez badaczy Murlina i Kimballa. Badanie poziomu glukagonu we krwi wykonuje się rzadko i tylko w specyficznych przypadkach. Są nimi podejrzenie cukrzycy, niestandardowych zaburzeń glikemii, pewnych typów nowotworów. Glukagon stosowany jest jako lek w stanach krytycznych, stanowi wyposażenie zestawu ratunkowego cukrzyka. Podawany jest wyłącznie w wypadku wystąpienia gwałtownego i znacznego spadku glukozy we krwi.