Schizofrenia to choroba psychiczna, polegająca na niezgodności uczuć i emocji chorego, do sytuacji, w której się znalazł. Z greckiego, termin schizofrenia, oznacza nic innego jak „rozszczepienie umysłu” (schizein, – rozszczepić i phren – umysł).
Warto zaznaczyć, że schizofrenia to choroba przewlekła i należy ją leczyć. W społeczeństwie pokutuje mylne przekonanie, że zaburzenie to jest tematem tabu i nie należy o nim rozmawiać. Taki mechanizm może niestety skutkować zaostrzeniem procesu chorobowego. Schizofrenik nie radzi sobie z racjonalną oceną własnej sytuacji, co w zaawansowanym stadium choroby prowadzi do rozpadu osobowości chorego.
Istnieją liczne rodzaje schizofrenii. Wyróżnia się schizofrenię paranoidalną, katatoniczną, hebefreniczną i niezróżnicowaną. Ta pierwsza najczęściej jest spotykana w Polsce i charakteryzuje się występowaniem urojeń i omamów.
Spektrum symptomów zaburzenia schizofrenicznego jest duże. Należą do nich wyżej wspomniane urojenia i omamy, które najczęściej utożsamiane są właśnie ze schizofrenią. Najczęstszą oznaką zaburzenia jest jednak asocjacja, ambiwalentność (niejednorodność) przeżywania, spłycenie emocjonalne. Są to bowiem podstawowe objawy schizofrenii, często kojarzone z innymi chorobami.
Leczenie schizofrenii natomiast skoncentrowane jest na wyciszaniu symptomów choroby i opiera się na farmakoterapii, psychoterapii i psychoedukacji chorego. Niestety leczenie schizofrenii trwa całe życie i nie ma sposobu na całkowite jej wyleczenie. Schizofrenia jest przez to chorobą przewlekłą i nieuleczalną.
