Hipokamp to struktura mózgowa zawarta w układzie limbicznym. Odgrywa bardzo ważną rolę w przechowywaniu pamięci – odpowiada za przenoszenie pamięci krótkotrwałej w długotrwałą (budowanie wspomnień i wiedzy) i za pamięć/orientację przestrzenną. To w nim zachodzi proces długotrwałego wzmocnienia synaptycznego (LTP), który jest ważny dla skutecznej nauki i zapamiętywania. Hipokamp jest strukturą parzystą – mamy dwa hipokampy dla każdej półkuli mózgu. Anatomicznie dzieli się go na 4 struktury: CA1, CA2, CA3 i CA4. Charakterystyczną dla niego cechą jest to, że nawet w życiu dorosłym ma zdolność do formowania nowych neuronów. Obok opuszki węchowej jest jedyną strukturą w mózgu, która w okresie postnatalnym nadal ma zdolność do neurogenezy.

Poza funkcjami pamięciowymi, hipokamp ma też wpływać na hamowanie behawioralne – gryzonie z uszkodzonym hipokampem są hiperaktywne. Objawia się to też trudnością w zachowaniu ciszy i spokoju w sytuacjach, w których jest to wskazane. Hipokamp odgrywa też rolę w kontroli lęków. Jest częścią układu limbicznego, który uczestniczy w przetwarzaniu emocji.

Nazwa hippocampus powstała z połączenia dwóch greckich słów: hippos (koń) i kampos (potwór morski), co miało nawiązywać do wyglądu przypominającego kształtem konika morskiego.

Wśród czynników degenerujących hipokamp wymienić można: przewlekły stres i nadmiar kortyzolu, niedokrwienie i niedotlenienie, zapalenie mózgu. Degeneracja hipokampa obserwowana jest w takich schorzeniach jak choroba Alzheimera, padaczka, schizofrenia, amnezja i depresja.