Adrenochrom 

Adrenochrom to produkt oksydacji adrenaliny, który wbrew pozorom nie ma nic wspólnego z chromem. Substancja ta może być traktowana jako pigment, hemostatyk lub… psychodelik! Tak, adrenochrom można uznać za narkotyk, jest substancją psychoaktywną. Powoduje doznania podobne do innych popularnych psychodelików (meskaliny, psylocybiny, LSD), włączając w to uczucie euforii i rozkojarzenia.

Adrenochrom — działanie i historia

Z adrenochromu powstają następnie metabolity: adrenolutyn i leukoadrenochrom. Ten pierwszy ma działanie równoważące efekty adrenaliny. Ma on jednak również działanie toksyczne dla mózgu i uważa się, że jego nadmiar może przyczyniać się do rozwoju schizofrenii. Jest na ten temat spora hipoteza sformułowana wiele lat temu, bo aż w 1952 roku. Twórcy tej hipotezy, Abram Hoffer i Humphry F. Osmond przeprowadzili badania i zasugerowali, że kuracja niacyną może niwelować skutki nadmiaru metabolitów adrenochromu i pomagać ze schizofrenią. Teorie Hoffera były później jednak dość szeroko kwestionowane. Tak więc niewłaściwy metabolizm adrenochromu jest jednym z potencjalnych czynników ryzyka chorób psychicznych.

Adrenochrom sporadycznie pojawia się w kulturze. Chyba najsłynniejsze wzmianki to te w książce Drzwi percepcji Aldousa Huxleya i w książce (oraz filmie) Fear and Loathing in Las Vegas Thompsona. Również w książce A Clockwork Orange pojawia się tajemnicza substancja drencrom, która najprawdopodobniej jest nawiązaniem własnie do adrenochromu.

Warto pamiętać, że dokładne działanie adrenochromu nie jest jeszcze szczególnie dobrze poznane. Tak więc należy ze sporą dozą sceptycyzmu podchodzić do wszelkich mitów i teorii spiskowych, w których substancja ta występuje w głównej roli. Wśród nich są dziwaczne teorie o wykorzystywaniu adrenochromu w rytuałach satanistycznych lub powszechnego stosowania go przez amerykańskie elity finansowe, a jego pochodzeniem miałaby być… krew torturowanych dzieci.