Adrenalina (epinefryna) to hormon z grupy katecholamin, kojarzony z ekstremalnymi przeżyciami. Należy do neuroprzekaźników współczulnego układu nerwowego. Odpowiada za aktywowanie „systemu walki lub ucieczki”, powoduje też uczucie strachu. Jej rolą jest inicjowanie szybkiej reakcji stresowej. Gdy wzrasta, z większą siła aktywuje receptory układu adrenergicznego typu α i β, w wyniku czego zaczyna przyspieszać nam serce, widocznie rozszerzają się źrenice, wzrasta ciśnienie tętnicze, przyspiesza oddech, oraz podnosi się poziom glukozy we krwi (adrenalina uwalnia jej zapasy z glikogenu) a więc nasze ciało nastraja się do uzyskania maksymalnej czujności i sprawności, by podejmować szybkie i skuteczne działania. Jej wzrost hamuje funkcje układu przywspółczulnego. Gdy jest podniesiona przewlekle, np. w wyniku chronicznego stresu, może prowadzić do przeciążenia układu nerwowego i licznych perturbacji zdrowotnych, jak bezsenność, zaburzenia lękowe, zaburzenia gospodarki cukrowej, nadciśnienie.
Około 90% adrenaliny w ustroju wytwarzane jest w tkance kory nadnerczy, obok podobnie działającej noradrenaliny. Po raz pierwszy poznana została w 1895 roku w wyniku ekstrakcji kory nadnerczy, a jej współodkrywcą był polski fizjolog Napoleon Cybulski.
W organizmie jest rozkładana bardzo szybko. Zastosowania lecznicze są ograniczone, jednak jest nieoceniona w nagłych i krytycznych przypadkach, jak. np wstrząs anafilaktyczny, gdy iniekcja z adrenaliny może natychmiastowo przywrócić akcję serca i ocalić pacjenta przed zgonem. Substancje podnoszące adrenalinę są wykorzystywane też w celu przyspieszenia utraty nadmiernej tkanki tłuszczowej.
